Нэгэн цагт Хайр, Уйтгар гуниг, Шунал, Мэдлэг, Аз жаргал, Их зан
зэрэг хүний бүх мэдрэмж нэг арал дээр амьдардаг байжээ. Гэтэл арал нь
живэх болсон тухай мэдэгдэж бүгд л арлаа орхин явахын тулд завиа
бэлдэцгээжээ.
Хайр үргэлж бусдаас хоцордог байсан тул юу ч болсон эцсийн сөч хүртэл хүлээхээр шийджээ. Тэгээд арал живэх үед Хайр тусламж гуйхаар шийдлээ. Шунал маш том завинд суугаад явахаар зэхэж байхад нь Хайр, “Намайг хамт аваад яваач” гэж гуйхад Шунал: “Үгүй, завиндаа хэтэрхий их алт мөнгө ачсан учраас чамайг багтаах зай алга” гэлээ. Хайр үзэсгэлэнтэй сайхан завинд суусан Их зангаас тусламж гуйхад тэр, “Би чамд туслахгүй. Чи нэвт норсон байгаа тул завийг минь муухай болгочихно” гэжээ. Хажуудаа суусан Уйтгар гунигаас Хайр: “Чамтай хамт явья” гэхэд хариуд нь “Өө Хайр минь, би үнэхээр их гунигтай байгаа тул ганцаараа баймаар байна” хэмээв. Аз жаргал хажуугаар нь өнгөрсөн боловч туйлын аз жаргалтай байсан тул Хайрын дуудсаныг ч сонссонгүй.
Гэтэл Хайр хэн нэгэн өөрийг нь дуудаж байгааг сонсжээ. “Хайр минь хүрээд ир, би чамайг ав явья”. Нэгэн настан дуудсан байлаа. Харин Хайр
өөрийгөө азтайд тооцон, баярласандаа түүний нэрийг асуухаа мартжээ.
Шинэ газар очсон хойноо тэд өөр өөрийн замаа хөөжээ. Настанд хичнээн их
өртэйгөө мэдэрсэн Хайр Мэдлэгээс “надад хэн тусалсан юм бэ?” гэж асуув. Тэр “Цаг хугацаа” гэж хариулжээ. “Цаг хугацаа гэнээ? Яагаад надад тусласан юм бол?”. Мэдлэг инээмсэглэн байж хариулсан нь “ Учир нь зөвхөн Цаг хугацаа л Хайр хичнээн агуу, чухал зүйл болохыг ойлгодог гэжээ.
